Rozdział 8

~piosenka~

Dzisiejszy rozdział będzie nieco dłuższy i inny jak mam nadzieję ;)

~*~*~*~

- Skończ. - syknęła dziewczyna - Nie chcę cię już więcej słuchać!- Wstała z kanapy, a jej wargi lekko się zatrzęsły. Nie patrzyła już na babcię, tylko na dwóch przyjaciół... Tak, przyjaciół. Nie obchodziło jej to co zrobiła ta kobieta.  Jej przestraszone oczy błądziły po twarzach chłopaków, jakby czegoś szukała. Policzki miała lekko zaczerwienione z emocji.  Widząc zaskoczenie malujące się na ich twarzach, opuściła głowę. Może to nic nie zmienia? Mają prawo być na nią źli... Niezbyt miło ich potraktowała.  Nie wiedząc co robi, wybiegła z pokoju, trzaskając ciężkimi drzwiami. Pognała przez krótki, staromodny korytarz w stronę wyjścia. Nie obchodziło jej to, że znowu ucieka. Zwyczajnie mogła tam dłużej zostać pomimo, że ucieczki przybierały już kształt telenoweli. Przygniatał ją ciężar wspomnień i straconego czasu. Tak, właśnie - czasu. Normalni ludzie by się tym nie przejmowali, ale ona tak. Dlaczego? Miała umrzeć najpóźniej w wieku dwudziestu dwóch lat, a siedemnaście miała już za sobą! A dwa lata temu jej mama umarła na tę samą chorobę. Dziewczyna była z nią cały czas i widziała jej męki. Rak nie bawi się z ludźmi, tylko wyniszcza od środka. Młoda kobieta w wieku trzydziestu pięciu lat odeszła ze świata. A była taka dobra dla każdego! Nie było osoby, która by jej nie lubiła. Tak bardzo chciała mieć więcej dzieci, ale nie mogła, bo chemioterapia  bardzo ją osłabiła. Jednak to  nic nie pomogło... A mogło pomóc! Gdyby ojciec zechciał wysłać ją do Anglii. W Polsce nie ma takich specjalistów i  warunków do leczenia tak poważnych chorób. Jej matkę można było uratować, ale dla niego ważniejsze były interesy. Wszyscy dziwią się zawsze, że nie docenia pokaźnej ilości pieniędzy firmy. Co by tylko chciała to by dostała, tylko kogo to obchodzi? Pieniądze nie dają szczęścia, a  przynajmniej jej na pewno nie. Coraz bardziej wściekła zatrzymała się. Nie będzie już więcej uciekać - Nigdy. Zaczęła się zastanawiać co właściwie się jej stało. Wcześniej nie uciekała, zawsze wolała spojrzeć panice w oczy.Odwróciła się i zobaczyła wybiegającego z domu Hazzę i podążającego za nim Louisa. Zdziwiony że stoi tuż obok zatrzymał się gwałtownie, powodując tym samym potknięcie Louisa.

-  Przepraszam, że w was zwątpiłam. Prawda jest prosta: Jestem głupią blondynką bez uczuć. I nie ma po co z mną biegać. - powiedziała spokojnie. Harry uśmiechnął się szeroko 
- To,  że jesteś głupia to wiemy, ale biegać zawsze warto. - powiedział i przytulił ją mocno. Po chwili Lou również dołączył się do uścisku.

- Przyjaciele? - bardziej stwierdził, niż zapytał 

- Zawsze - Odparła pozostała dwójka, szczerząc się do niego.

~*~

Suzi stała przed swoją szafą, wydając z siebie ciężkie westchnienie. Nie miała praktycznie żadnych sukienek. Nie lubiła być taka elegancka i dziewczęca, zdecydowanie wolała bluzy. Oj tak, definitywnie!  A teraz była zaproszona, na imprezę, co wykluczało wygodny ubiór. Postanowiła pożyczyć coś od Oli, która miała bardzo dużo sukienek. Podeszła powoli przed pokój Alexy i zapukała nieśmiało.
- Proszę! - usłyszała głos. Kiedy weszła, zobaczyła, że oprócz niej w pokoju siedzą jeszcze pozostałe znajome. Cholera... Obiecała im dzisiaj wspólne wyjście.

- Co do dzisiejszych planów, to jest mała zmiana. Może chciałybyście iść na imprezę, do piątki zarąbistych chłopaków? Żeby nie było znam ich i są okay.- zaproponowała z uśmiechem. Dziewczyny(jak to dziewczyny) zaczęły piszczeć i paplać jedna przez drugą. Westchnęła - Macie godzinę, więc radzę się pośpieszyć! - na to zdanie jak na komendę zerwały się i pobiegły przebrać. 

- Aleeex - przeciągnęła specjalnie, patrząc na nią błagalnie. Dziewczyna przewróciła oczami.

- Wybierz sobie coś.  Przy najbliższej okazji zabieram cię na zakupy! 

Blondynka uważnie zlustrowała zawartość wielkiej szafy.  - Jak sądzisz...? 
 - Różowa - przerwała jej Ola z wielkim uśmiechem. Susan pokręciła głową zrezygnowana.

 - Będziesz wyglądać pięknie. A teraz weź sobie jeszcze jakieś szpilki i uciekaj! - Blondynka skrzywiła się na jej słowa. Szpilki? Jednak dziewczyna wcisnęła jej w rękę pasujące buty i wypchnęła za drzwi. Dziewczyna westchnęła patrząc na swoje dzisiejsze obuwie. 

Jeśli się nie zabiję, to można mi będzie pogratulować -pomyślała. Pobiegła do swojego pokoju i  zaczęła się przygotowywać do wyjścia. Po piętnastu minutach była gotowa. Na policzki nałożyła trochę różu a powieki rozjaśniła kremowym cieniem. Nigdy nie była szczególną fanką makijażu i ostatnim razem malowała się chyba z rok temu.  Przyglądnęła się sobie krytycznie w lustrze. 

- Wyglądasz jak lala - uśmiechnęła się ironicznie do odbicia.  Niepewnie ruszyła w stronę drzwi. Za trzecim krokiem omal się nie wywaliła. Ostatnim razem szpilki miała na sobie w dniu pogrzebu matki... Przeklęła w duchu wynalazcę tego zabójczego obuwia. Dalej ruszyła już trochę pewniej, prostując się. Niemniej jednak nadal czuła się jakby miała się zaraz wywalić. Zaszła powoli po schodach i usiadła na dużej kanapie w salonie. Oczywiście żadna z dziewczyn nie zdążyła się jeszcze przygotować. Po paru minutach dołączyły do niej Mari i Ania. Jakieś dziesięć minut po nich  zbiegła Magda. Teraz wszystkie czekały niecierpliwie, aż Alex zaszczyci je swoją obecnością. Dziewczyny niecierpliwie kręciły się na kanapie wlepiając wzrok w duży, okrągły zegar, wiszący na ścianie. Mari ze stresu mocno podgryzała wargę. Nie zbyt przepadała za takimi imprezami, a już szczególnie u obcych chłopaków. 
W głębi duszy miała przeczucie, że może stać się coś złego

- Wreszcie! - zawołały chórem, kiedy pięknisia raczyła ich swoją obecnością.       

- Jesteśmy już spóźnione! Na co jeszcze czekacie? - zapytała niewinnie Ola. 

~*~

- Woow! - wyszeptały dziewczyny wchodząc do dużego domu wypełnionego ludźmi.   Rozglądała się wokół, próbując odnaleźć wzrokiem któregoś ze  znajomych. Uśmiechnęła się lekko widząc zmierzającego w ich stronę blondyna. 

- Witam piękne panie! Miło z twojej strony, że przyprowadziłaś koleżanki Suz - mrugnął do niej z szerokim uśmiechem - Jestem Niall

- To Anna, Alex, Maria i Magda - przedstawiła je Susan żeby nie tracić czasu na formy grzecznościowe. Ta dziewczyna nigdy nie należała do cierpliwych. Przedstawione uśmiechały się szeroko do chłopaka 

- Przepraszam, ale muszę porwać waszą Suzi. Jestem ciekawy jak sobie daje radę na parkiecie - nie czekając na zgodę blondynki, pociągnął ją za sobą.  Miał szczęście, że miała dobry humor. Normalnie już dawno by za taką samowolkę oberwał. Nie żeby był ku temu jakiś powód. Susan w przeciągu kilku ostatnich lat stała się zimną, sarkastyczną suką i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Nigdy nie martwiło jej to, że może kogoś  urazić i nie szukała też przyjaciół. Jak na złość ,,oni" lub one zawsze szukali jej, choćby nie wiem jak wredna dla nich była. 

Blondyn nie miał czystych myśli, a nikt nie potrafił tego tak dobrze wyczuć jak ona sama. Przyglądała się mu podejrzliwie, zastanawiając się gdzie może być teraz Harry. Chyba tylko przy kręconym mogłaby się odprężyć i  uspokoić. Louis był zbyt miękki żeby jej pomóc w jakiejś ostrej sprawie. A ona nie miała ochoty wystawiać go na tego typu konfrontacje. Widząc roziskrzony wzrok Nialla wiedziała, że nie myli się co do jego intencji. Mówiąc wprost : był już trochę zlany i wyraźnie chciał ją przelecieć- Skrzywiła się na tę myśl.

 Chłopak podał jej drinka w typowym, imprezowym, plastikowym kubeczku. Nawet nie zamierzała się przejmować tym, że w swoim stanie zdrowia alkohol był ostatnią rzeczą jaką powinna spożywać. Tej nocy chciała się zwyczajnie i ostro zabawić. ,,Zabawa" jednak wyraźnie nie oznaczała utraty dziewictwa. Popijając trunek poczuła nieprzyjemne pieczenie w gardle, które szybko przeszło w miłe uczucie ciepła. Rozglądnęła się dookoła podziwiając ilość ludzi i  wielkość imprezy. To wyglądało jak prawdziwa ,,balanga" z filmów, a  dziewczyna jeszcze nigdy wcześniej na takiej nie była. Nie działało to dobrze na jej organizm, ale chciała tego. I tak musiała umrzeć, prawda? Jak się trochę zabawi to może przynajmniej urozmaici sobie ten ostatek czasu.

 Zawadiacko mrugnęła do Nialla - Czas się zabawić pięknisiu - powiedziała ironizując ostatnie słowo i uśmiechając się bardzo złośliwie. Nie wiedziała jednak, że takim zachowaniem jeszcze bardziej przyciągała blondyna. Chłopak z chwili na chwile stawał się coraz bardziej podporządkowany swojemu pragnieniu. Nie mówił nic, ale był jeszcze pod wpływem prochów, o czym rzecz jasna żaden członek imprezy nie wiedział. Towar, dany mu przez przypadkowo spotkanego dilera zdecydowanie go omamił. Horan zmienił się w jednej chwili w zupełnie innego faceta niż w rzeczywistości. Ze zwykłego, uroczego głodomora stał się nagle walącym testosteronem i zdecydowanie odrzucającym facetem.

~*~

Tańczyli razem, otoczeni chmarą ludzi, z biegiem czasu będąc coraz bardziej pijani i chętni to zabawy. Migające światła sprawiały, że nie widzieli prawie niczego. Kręciło się im w głowach i sami nie wiedzieli już co robią. Dziewczynie było mdło, ale nadal wywijała na parkiecie, wydobywając z siebie największe pokłady energii jakie miała. Niall nie był w jej guście, ale pod wpływem procentów całkowicie oddała się niebezpiecznemu flirtowi.  Zupełnie nagle znaleźli się przy ścianie, całując się namiętnie. Chłopak napierał na nią, prawie że miażdżąc, ale ona nawet nie była tego świadoma. Ludzie nadal tańczyli nawet tego nie zauważając. Jeśli teraz zechce ją  zgwałcić, to nikt nawet nie zwróci na nią uwagi. Jego ręka niebezpiecznie wsunęła się pod jej sukienkę, a jej ledwo żywa świadomość próbowała się przebić do ciała. Jedyne co udało się jej osiągnąć, to spięcie mięśni i przerażony jęk. Niall przyssał się teraz do jej szyi, a ona trwała bez ruchu, próbując zebrać się w sobie na tyle by chociaż krzyknąć. Podniosła przekrwione oczy i napotkała spojrzenie innych: przerażonych i wściekłych.  Susan  poczuła, że traci grunt pod nogami. Wysyłając rozpaczliwe spojrzenie w kierunku owych oczu, osunęła się w ciemność . 

Alkohol zdecydowanie źle działał na jej organizm...

~*~^~*~