Rozdział 9

 „Kochać, a potem utracić to, co kochaliśmy - to wpisane jest w nasza naturę. Jeśli nie potrafimy znieść utraty, pochłania nas zło.”

- Clive Staples Lewis (z książki Dopóki mamy twarze)

~posenka~

~*~*~*~
Chłopak z wielką uwagą przyglądał się śpiącej dziewczynie. Minęły już dobre dwie  godziny, ale nie czuł się zmęczony. Nie mógł zasnąć, będąc jeszcze w szoku po katastrofalnej imprezie. Patrząc obserwował tysiące zmian, które zaszły w tej  osobie. Zastanawiał się, czy aby na pewno zmiany poszły w dobrą stronę. Owszem była sobą, pełnym obrazem Susan, ale coś złego się w niej zatrzymało. Odrzucała wszystko, otaczając się barierą, przez którą nie wpuszczała nikogo. Kryła się za ironią i silną osobowością, ale chłopak wiedział, że tak na prawdę nie chciała być daleko od wszystkich.
Odgarnął delikatnie  niesforne kosmyki włosów, które opadły w śnie na jej bladą twarz. Miała lekko odemknięte usta, które wydały się mu nagle zupełnie  nowe. Oddychała miarowo, nie poruszając się ani o kawałek. Raz tylko lekko się przekręciła, ale później już spała spokojnie.
- Suzi - szepnął cicho. W myślach błagał, żeby taka sytuacja jak wczorajsza już nigdy nie miała miejsca. Im dłużej na nią patrzył tym bardziej czuł, że coś jest nie tak, a pomimo to nigdy nie było mu tak dobrze, jak w tej chwili. Jej długie blond włosy lekko  połyskiwały przy świetle wschodzącego słońca.
~*~

- Ugh - jęknęła gardłowo przeciągając się z trudem. Próbowała sobie przypomnieć co się wydarzyło poprzedniego dnia, ale w głowie miała kompletną pustkę. Obróciła się ciężko na drugi bok, planując jeszcze dłuższą chwilę odpoczynku, kiedy poczuła na sobie czyjeś spojrzenie. Otworzyła oczy, których powieki wydały jej się dużo cięższe niż zwykle, a one napotkały metr przed sobą  inne. To były te same głębokie, zielone tęczówki co wczoraj...
- Ah! Harry... - pisnęła przerażona. To spojrzenie obudziło w niej wspomnienia z wczorajszego dnia. Z niewyobrażalnym strachem uniosła się trochę - Błagam opowiedz - przełknęła głośno ślinę.
Chłopak usiadł, a uwadze dziewczyny nie uszedł fakt, że był już ubrany i wyraźnie bez kaca. Jego wzrok wyrażał dużą troskę, ale i zdenerwowanie.
- Zemdlałaś, co pewnie w jakiś sposób pamiętasz. Horan był zupełnie pijany i nie zawahałby się przed...- tutaj przerwał na ułamek sekundy odwracając wzrok -...zrobieniem ci krzywdy. Miałaś szczęście, że w porę was zauważyłem. Nie chciałbym cię teraz przemęczać wrzaskiem, ale po co do cholery tyle piłaś?! - mimowolnie podniósł trochę głos, co ona usłyszała w głowie dziesięć razy głośniej - Rozumiem jednego drinka, ale Sus ty parę godzin przed imprezą zasłabłaś. Nie pamiętasz? Krew z nosa, dom babci? - w jego głosie słychać było dużą dawkę żalu. Na jego słowa dziewczyna po raz pierwszy od bardzo dawna poczuła szczere wyrzuty sumienia.
- Przepraszam, postąpiłam głupio. Nie powinnam była pić tyle, a właściwie to wcale nie powinnam. Bo widzisz...- już chciała powiedzieć mu o swojej chorobie, ale powstrzymała się w ostatniej chwili. Spuściła głowę i zaczęła bawić się skrawkiem pościeli, nie będąc w stanie spojrzeć mu w oczy.
- Susan... Czy ty tego chciałaś? No wiesz - tego z Niallem. - zapytał cicho, głosem pełnym obawy
- Nie, oczywiście, że nie! Dziękuję ci, że go powstrzymałeś! - powiedziała, przysuwając się do niego i przytulając  mocno - Gdyby nie ty...Eh skończyłabym dużo gorzej niż z niegroźnym kacem - chłopak objął ją ramionami, przygarniając bliżej do siebie.
W tej chwili w jego głowie wrzało od słów, które chciał powiedzieć, ale nie był w stanie. Ta bardzo bał się, że dziewczyna znowu gdzieś przepadnie. Wystarczyło parę dni by zrozumiał, że nigdy nie spotkał i nie spotka takiej dziewczyny jak ona. Nie był w niej zakochany... A przynajmniej jeszcze nie. Nawet w niezbyt dobrym stanie po wczorajszej ,,zabawie" stanowiła dla niego ciągłą zagadkę i wzbudzała sprzeczne uczucia. Miał wrażenie, że jej zmiana nie wynika tylko z racji wieku, ale także z innych bardziej intymnych przyczyn.  Postanowił jednak o nic nie pytać i zaczekać, aż sama mu zaufa na tyle, żeby podzielić się z nim kawałkiem duszy. Znał siebie i wiedział, że nigdy nie pogodziłby się z faktem, że znowu odeszła z jego życia.
- Wiesz, grzeczną dziewczynką to ty nie jesteś Suz! - zmienił temat, czując, że lepiej zapomnieć o tamtym.
- A ty coś nazbyt porządny! Co się stało z tym szalonym Stylesem z dawnych lat? - wyszczerzyła się i spojrzała mu w oczy. Widząc, że są silnie podkrążone, zmarszczyła brwi.
- Wcale nie spałeś? - zapytała zaniepokojona. Chłopak w odpowiedzi na jaj pytanie mimowolnie ziewnął.
- Prawie. To nic, zdarza się. Prawdę mówiąc, to strasznie się martwiłem, czy wszystko z tobą dobrze. Cały czas byłaś blada jak kreda - po jego słowach ciepło uderzyło gwałtownie w policzki dziewczyny. I jak tu okłamywać tak troskliwego przyjaciela?
- To przez alkohol, zawsze miałam słabą  głowę - zaśmiała się dźwięcznie próbując jakoś wybrnąć z niezręczniej sytuacji.

Po zebraniu się z sypialni Harry i Susan spędzili pół dnia na sprzątaniu razem z Louisem. Reszta przyjaciół gdzieś uciekła, prawdopodobnie żeby wymigać się od obowiązków. Kiedy już skończyli pracę, do domu wpadł Liam i razem stwierdzili, że spędzą resztę dnia na maratonie filmowym. Dziewczyna, chcąc nie chcąc musiała przyznać, że z dnia na dzień coraz bardziej się do nich wszystkich przekonywała.
*~*~*

Następnego dnia Susan cały dzień siedziała w domu sama, ponieważ jej znajome, pojechały w odwiedziny do krewnych mieszkających na obrzeżach miasta.  Ojciec pojechał do pracy, w której zamierzał jak zawsze siedzieć do bardzo późnej godziny. Blondynka postanowiła wybrać się na spacer po parku. Idąc wbijała wzrok w mokrą ziemię, kopiąc nieustępliwie małe kamyki. W słuchawkach rozbrzmiewały jej ulubione piosenki. Oczywiście, jak to zazwyczaj w Londynie, padał deszcz. Zimnie krople spływały po jej kapturze, cieknąc w kierunku ciepłego szalika. Zdawała sobie sprawę, że powinna iść do jakiejś kliniki, ale za bardzo nie miała na to ochoty. Przerażała ją perspektywa ciągłego leczenia. Tym, co najbardziej sobie w życiu ceniła była niezależność. I właśnie w te ostatnie lata musiała wszystkich słuchać i pamiętać, że jest zależna od choroby?  Pojedyncza łza spłynęła po jej policzku. Dlaczego tak musi być? Dlaczego akurat to przydarzyło się nam: mamie i mnie? - myślała ponuro. I nagle poczuła, że w coś uderza. Zatoczyła się,starając  utrzymać równowagę i uniosła głowę, chcąc sprawdzić na co, lub na kogo wpadła.
- Przepraszam, uh! Niall! - powiedziała zaskoczona. Trochę się zmieszała rozpoznając zakapturzoną postać. - Susan! - zwołał zdziwiony, czerwieniąc się mocno - Ja... Chciałem cię bardzo przeprosić! Harry mi o wszystkim powiedział. Ja nie chciałem, naprawdę! Pewnie mi nie uwierzysz, ale ja w rzeczywistości taki nie jestem. Wybacz mi, proszę... - Dziewczyna uważnie popatrzyła mu w oczy. Wyglądał na szczerze smutnego.
- Dobrze, ja też nie byłam wczoraj sobą. Alkohol nie jest dla mnie miłosierny - zaśmiała się nerwowo.
- Może zaczniemy od początku? - na twarzy chłopaka zakwitł szeroki uśmiech - Jestem Niall!
- Susan. Miło mi poznać. - odwzajemniła uśmiech. Może blondyn rzeczywiście nie był taki zły.
- Jest strasznie zimno. Może masz  ochotę na herbatę? Fajnie by było bliżej się poznać - zapytał z nadzieją patrząc jej w oczy.
- Jasne, bardzo chętnie - odparła po chwili wahania szarooka.
- W takim razie może ja zaproponuję miejsce. Zgaduję, że nie orientujesz się tu jeszcze. - zrobił przerwę, czekając na reakcję. Blondynka lekko pokręciła głową - No to dzisiaj poznasz najmilsze miejsce na świecie! - zaśmiał się wyraźnie poruszony wizją zabrania jej do owej kawiarni.
~*~

- Wow! - wyrwało się dziewczynie, kiedy weszła do przytulnego pomieszczenia. Kawiarenka nie była duża, ale bardzo domowo urządzona. Wszędzie wygodne fotele, mało ludzi, stary kominek w rogu pomieszczenia, malutkie lampki zawieszone na suficie, sprawiające wrażenie światełek choinkowych.  Każdy z nielicznych stolików był drobny, okrągły i zrobiony z hebanowego drewna. Na kominku położone były stare zdjęcia, umieszczone w najróżniejszych ramkach. Ściany były kremowego koloru, pokryte tam i ówdzie malutkimi namalowanymi wzorkami. Fotele widocznie stare, obite materiałem w kolorze mlecznej kawy. Wchodząc zaczepiało się drzwiami o malutki złoty dzwoneczek, który zwracał uwagę kobiety stojącej za ladą. Owa pani miała na oko sześćdziesiąt parę lat. Widząc nowo przybyłych, uśmiechnęła się serdecznie.
- Witaj Nialuś! Dobrze cię widzieć, dawno do mnie nie zaglądałeś. Widzę, że przyprowadziłeś koleżankę! Przedstawisz nas? - zagadała miłym głosem, zerkając na nich znad okrągłych okularów. Susan była w szoku bezpośredniością kobiety.
- Oczywiście! To moja nowa znajoma Susan. Sus, to jest Lidia, właścicielka kawiarni i najbardziej otwarta osoba jaką znam - powiedział uśmiechając się do niej ciepło.
- Miło mi ciebie poznać, kochanie - kobieta przyglądnęła się uważnie dziewczynie - Ładna z ciebie panna! Siadajcie gdzie chcecie , dzisiaj nie mam dużego ruchu.
Słuchając jej zdecydowali się na stolik w rogu pomieszczenia, najbardziej zbliżony do kominka.
- Polecam herbatę korzenną - powiedział z uśmiechem chłopak. Dziewczyna pokręciła głową z rozbawieniem - Chyba ci zaufam.
Chłopak poszedł  złożyć zamówienie, a później wrócił do niej, oznajmiając, że zamówił jeszcze po kawałku ciasta marchewkowego.
- Miałeś rację mówiąc, że ta kawiarnia jest niesamowita. Jak się nazywa? - zapytała blondynka
- Nie nazywa się. Lidia nie miała pomysłu, więc nazwała ją zwyczajnie Kawiarnia. Większość klientów używa jednak przyjętej nazwy Kącik. Wydaje mi się, że obie nazwy jak najbardziej pasują do tego miejsca - powiedział wzruszając ramionami.
- Masz rację - odparła, patrząc na niego ciepło. Po chwili otrzymali swoje herbaty.


Dziewczyna zamoczyła usta w bursztynowym płynie znajdującym się w filiżance. Nigdy wcześniej nie piła tak dobrej herbaty. Była trochę słodka, z przyjemnym smakiem imbiru i aromatem cynamonu. Wypiła jeszcze powoli parę łyków, rozkoszując się ciepłym płynem. W końcu spojrzała na chłopaka. Blondyn przyglądał się jej z uśmiechem, również popijając herbatę. Wyglądał tak naturalnie, całkiem zrelaksowany i otwarty
- Dziękuję - powiedziała zwyczajnie, ale szczerze, patrząc mu w oczy.

~*~^~*~